باز هم از عمـل خویش به دل غـم دارم           خـستـه از این هـمه آلـودگی و تکـرارم

دل من تـنــگ بــرای هـمـه شــد الا تـو           وای از تـیـرگــی ایـن دل بـی مــقــدارم

معـصـیت کـرده مرا دور ز تو، می دانم           پُـر شـده نــامــۀ مـن از گــنـه بـسـیـارم

نامه ام اشک تو را باز درآورده؛ ببخـش           وای بر من که همیـشه سـر تو سـربارم

مهربان تر ز خودت در همۀ عالم نیست           با هـمـه تـیـرگی ام ســوی شـمـا رو آرم

یک نظرکن که من ازدست خودم خسته شدم           بی نگـاه تـو اثـر نـیـسـت بر استـغـفـارم

من اسـیـر غــم دنـیـا شـده ام کـاری کـن           تا رهـا گـردم از این زنـدگـی غــم بارم

هرکه دور از سر کوی تو شده خوار شده           نده غیـر از خودت آقا به کـسی افسـارم

با همه پـستـی من دسـت مرا می گـیـری           ای فـدای تـو و بـخــشـیـدن تــو دلـدارم

سـمـت نـوکـریت را به دو عـالـم نـدهـم           فخرم این است که من نوکر این دربارم